Dünyanın bütün güzellikleri benim olsa da üzgün öleceğim. bir insanın sahip olmak istediği her şey benim olsa da. mutlulukla, huzurla geçse de ömrüm ölürken hüzünle kederle öleceğim. artık hayatımın sonuna kadar mutsuz olmak için bir sebebim var. çünkü ben bu sabah, tan yeri ağarırken, en kutlu zamanında dünyanın, uykuyla sarmaş dolaş oldum. namazımdan oldum.

bu nedir şimdi diye düşünenler olabilir. hayat telafisi olmayan bir öğütücü müdür diye soranlar olabilir. her şey olabilir. ama bütün bunlar, benim ya da bir başkasının bu sabah, sabah namazını kılamadığı gerçeğini değiştirmez. Peygamber Efendimiz  '' insanlar benim bildiklerimi bilselerdi, az güler çok ağlarlardı.'' diye buyurmuştur. herkes bildiğinin esiridir. her kap büyüklüğü ölçüsünde su alır.

tabi ki hayat doğumdan ölüme kadar bir sırat köprüsüdür. ama eğer kaybettiklerimiz karşısında'' nasıl olsa telafisi var'' düşüncesine kapılırsak, bu bizde bir süre sonra kayıtsızlığa, kıymet bilmezliğe dönüşür. ve gerçekten telafi edilemez bir hal alır vesselam.