Kırılganlıktı bizimkisi. kırılmak değildi. belki de saçmalamıştık bilmeden. düşünmeden düşünmüştük. düşüncelerimizi karartmıştık. aklımızın perdelerini çekip korkuyla yere yatmıştık. hayata adanmamıştık. bilinçsiz değildik ama bilinçlerimiz hissizdi. sonra durulmakla geçirdik zamanın bilmem kaçta kaçını. ne kadarını tüketmiştik yaşamlarımızın. içi boşaltılmış av hayvanları gibiydik caddelerde. güzel görünüşlerimiz vardı. durduğumuz yere ya da koyulduğumuz yere ayrı bir hava katıyorduk. ama her şeye rağmen fiziksel ve ruhsal bütün canlılığımıza rağmen cansızdık. çünkü biz içleri boşaltılmış sosyal insanlardık. mümkün müydü insanın hem sosyal bir canlı olması hem de içi boş ve cansız olması. ilk bakışta çelişkili bir durumdu. ilk bakışta aşk gibi. gittikçe katlanılmazdı. biz de katlanamadığımız yerde sırtımızı döndük varlığımızın güneşi söndüren ışığına. görmezden geldik yaratılışımızın o paha biçilmez değerini. ucuza sattık kendimizi. hayatın oyun ve eğlencesine.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder