Yüksekteydim. aşağı atlayacaktım. kararsız kaldım bilmiyorum. belki yıllar geçti. ne yapmam gerektiği konusunda karar verip harekete geçemedim. sonra bir ses. başında vicdan kelimesi. kulağımda asılı kaldı. yine bulunduğum yerdeydim. atlamaya meyilliydim. aşağıda yüz binlerce insan vardı. beni ikna etmeye çalışan yüreklendiren. herkes suyun seviyesini gösteriyordu. göğüslerine kadar suyun içindelerdi. atlanabilirdi. gözümle gördüğüme inandım. ve bedenimi boşluğa suyun serinliğine bıraktım. çakılmıştım. kayaların arasına sıkışmıştım. belden aşağısı olmayan insanlara kanmıştım. sözlerine kulak verip aldanmıştım. ruhumu da kanatmıştım. bir tek ben vardım. kalabalıktan eser yoktu. hepsi derin uykularına dönmüştü. beni unutmuşlardı. nasıl olur dedim. yıllarca beni ikna etmek için uğraşanlar nerede diye düşündüm. umutsuzluktan ve yalnızlıktan ümitsizlikten ve pişmanlıktan devşirdim kendimi. suları dizlerime gelen altı kayalık yerlerde yaşıyorum artık. atlayacak olanlara sesleniyorum. bana bakın onlara değil. yüz binlere milyonlara değil bana bakın diye bağırıyorum. ne kadar fark ediliyorum bilmiyorum. bu karmaşada bu kalabalıkta yukarıdan nasıl görünüyorum hiç bilmiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder